Views: 6
15 IX 1944 piątek Imieniny Marii, Albina.
Wchód słońca 6:24, zachód 19:10, średnia temperatura powietrza 10 °C, lekkie zachmurzenie.
15 września, nad ranem z Pragi na Czerniaków przeprawia się patrol zwiadu 9. pp z 3. DP., 1. Armii Wojska Polskiego. Wieczorem patrol powraca na Pragę z mjr „Kmitą”, oficerem łącznikowym ppłk „Radosława”. Wiezie on pismo z prośbą o pomoc.
Wobec silnych ataków niemieckich na Czerniaków ppłk „Radosław” postanawia skoncentrować swoje oddziały bliżej brzegu Wisły by w ten sposób zabezpieczyć teren, na którym armia sowiecka mogłaby założyć przyczółek. Zgrupowanie Kedywu i oddziały „Kryski” skoncentrowały się na niewielkim obszarze ograniczonym ulicami: Okrąg, Czerniakowską i Zagórną.
Przez cały dzień nieprzyjaciel prowadzi silny ostrzał artyleryjski i moździerzowy Żoliborza, wspomagany nalotami bombowców. Niemcy obsadzają kolejny odcinek wybrzeża od ul. Krasińskiego do Cytadeli. Całkowicie odcinają oddziały AK od Wisły.
Generalne uderzenie Niemców na Dolny Mokotów stawia w ogniu Sielce. Ciężkie walki obronne toczą się na Dolnej, Piaseczyńskiej, Chełmskiej i Belwederskiej. Po krwawych zmaganiach oddziały powstańcze opuszczają Sielce. Upada Fort Legionów Dąbrowskiego.
Niemcy zajmują niemal cały Dolny Mokotów. Linią obrony Mokotowa staje się ul. Belwederska. Resztki batalionów „Zośki” i „Parasola” bronią terenów nad Wisłą.
W Śródmieściu-Południe oddziały AK ponawiają próbę odbicia Szpitala św Łazarza. Powstrzymano tu silny niemiecki kontratak.
W nocy przeprawia się na warszawski brzeg I baon 9. pp 3. DP – ok. 300 dobrze uzbrojonych żołnierzy.
