Views: 21
Janusz Meissner urodził się w Warszawie 21 stycznia 1901 r. Nauki pobierał w syrenim grodzie u Wawelberga i Rotwanda. Działał w Polskiej Organizacji Wojskowej. Aresztowany miał „przyjemność” odsiadki w X Pawilonie Cytadeli w Warszawie. W ostatnim miesiącu i roku I wojny światowej wstąpił do tworzącego się właśnie polskiego lotnictwa.
Zaczynał jako mechanik samolotowy na lotnisku w Lublinie i Lwowie. Pod koniec 1919 r. przeszedł kurs pilotażu w Krakowie i Poznaniu. W chwili wybuchu wojny w 1920 r. znalazł się wśród obrońców. Latał bojowo.
Gdy umilkły działa pospieszył na Śląsk. Brał udział w przygotowaniach i walkach o polskość Śląska w III powstaniu śląskim. Dowodził oddziałem dywersyjnym. Po powstaniu wrócił do lotnictwa. Od lutego 1922 r. służył w 1. Pułku Lotniczym. Podniósł poprzeczkę w zdobywaniu wiedzy. Ukończył studia. Pozostawał wierny lotnictwu. Służył w Lidzie i Bydgoszczy. Będąc w mieście nad Brdą latał jako instruktor. Z Bydgoszcze wrócił do Warszawy. Tu w syrenim grodzie „znalazł” zatrudnienie w Departamencie Aeronautyki Ministerstwa Spraw Wojskowych. Pracował jako referent prasowy. Na dziewięć lat przed wybuchem II wojny światowej przeniósł się do Dęblina. Tu został dowódcą eskadry. Jesienią 1932 r. przyjął służbę w grodzie Kraka w 2. Pułku Lotniczym. Latał zawodowo i sportowo.
31 lipca 1939 r. został zmobilizowany i przydzielony do poznanego wcześniej Dęblina. W pamiętnym wrześniu 1939 r. odbył jeden lot bojowy. 19 września po zajęciu ziem polskich przez Armię Czerwoną ewakuował się do Rumunii. Dowodził grupą podchorążych. Razem ze swoim oddziałem był internowany. Wyznaczony na pełnomocnika Brytyjskiego Funduszu Pomocy i Opieki nad Internowanymi Żołnierzami Polskimi działającego przy ambasadzie brytyjskiej pomagał w ewakuacji naszych żołnierzy do Francji. W ojczyźnie spadkobierców Napoleona Bonaparte znalazł się na jesieni 1939 r.
Gdy Francja skapitulowała trafił na Wyspę Ostatniej Nadziei. Nie otrzymał przydziału bojowego. Został redaktorem i współautorem czasopisma satyrycznego. Pismo było na tyle kąśliwe, że ukazał się tylko jeden numer. Efektem był pobyt na Wyspie Wężów i przeniesienie redaktora naczelnego (autora) do rezerwy. Będąc rezerwistą został kierownikiem Wojskowej Rozgłośni Radiowej przy Biurze Propagandy Naczelnego Wodza.
Nie godził się na siedzenie za biurkiem. Starał się o przydział do … personelu latającego. Odmówiono mu. Jako powód podawano, że przekroczył wymagany wiek.
Na początku kwietnia 1941 r. został lotniczym korespondentem wojennym. Brał udział w lotach bojowych polskich dywizjonów bombowych. Pod koniec października 1942 r., powtórnie został zwolniony ze służby wojskowej. Będąc cywilem powierzono mu dyrektorowanie Polskim Radiem. W styczniu 1945 r. objął szefowanie Wydziałem Propagandy, Prasy i Informacji Polskich Sił Powietrznych.
Janusz Meissner napisał wiele książek. Łącznie wydał 48 książek, z czego 33 o tematyce lotniczej, pozostałe o tematyce marynistycznej, sportowej, wojskowej lub myśliwskiej.
Był ponadto autorem scenariusza do filmu Leonarda Buczkowskiego „Gwiaździsta eskadra” z 1930. Współtworzył także scenariusze filmowe (Orzeł, Sprawa pilota Maresza, Wraki), a na podstawie jego powieści „S/t Samson wychodzi w morze” (1953) powstał film „Skarb kapitana Martensa”. Meissner był również autorem książki „Żwirko i Wigura” – zbeletryzowanej opowieści o dokonaniach pilota Franciszka Żwirki i inż. Stanisława Wigury. Niektóre z jego książek przetłumaczono na języki obce.
Na planie filmu z Leonardem Buczkowskim
Janusz Meissner otrzymał liczne ordery i odznaczenia:
Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari nr 7829
Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski
Krzyżem Niepodległości z Mieczami – 12 marca 1931 roku „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (1955)
Order Sztandaru Pracy I klasy
Order Sztandaru Pracy II klasy
Krzyż Walecznych – dwukrotnie
Złoty Krzyż Zasługi (1953)
Krzyż na Śląskiej Wstędze Waleczności i Zasługi z Gwiazdą
Srebrnym Medalem za Długoletnią Służbę
Złoty Medal „Za Zasługi Dla Obronności Kraju”
Medal Zasłużony dla Lotnictwa (1973)
Polowa Odznaka Pilota
W 1946 r., to jest po wojnie wrócił do Polski. Zamieszkał w Zakopanem. W 1954 r. był członkiem władz miejskich zimowej stolicy Polski. Dwa lata później przeprowadził się do Krakowa. Zmarł w nim 28 lutego 1978 r. Pochowany został na Cmentarzu Salwatorskim.
Patronuje jednej z ulic na stołecznym Gocławiu.
Konrad RYDOŁOWSKI
Marek Z. RACHOWSKI
